wón

wón (hornjoserbšćina)

wosobny naměstnik

nominatiw	wón
genitiw	jeho/njeho
datiw	jemu/njemu (mu)¹
akuzatiw	jeho/njeho (čłow., zwěr.), jón/njón (wěc.)
instrumental	nim
lokatiw	njom/nim²

¹ mu je skrótšena podoba, kotraž so wunamaka w staršich tekstach
² njom je prěnjotny twar, mjeztym zo nim so wutwori zaměnjowanjom měsćaka (lokatiwa) z nastrojnikom (instrumeltatom) – tenle druhotny twar so pak dźens wužiwa časćišo

Dalše wujasnjenja:

Twary z n so wužiwaja jenož po předłóžkach, tuž „Dam jemu darik.”, ale „Přistupju k njemu.”.

Prawopis

Dźělenje słowow:

wón, je•ho

Wurjekowanje

MFA: /wu͡on/, [jɛhɔ]

Semantika

Woznamy:

[1] pokazuje na hižo spomnjenu musku wosobu abo wěc muskeho rodu

Pochad:

Z prasłowjanskeho *onъ ^[→en]. Před kóždym samozwukom /o/ so w serbšćinje wutwori zynk /w/, podobnje kaž w čěskich narěčach (von), wukrajinšćinje (він) abo wotumrětej połobšćinje (vån). /u͡o/ nasta z zapadosłowjanskej přeměnu prasłowjanskeho dołheho /o:/ do dwuzwuku /u͡o/.

Přikłady:

[1] Wón je mój přećel.

Wostatne rěčowe rody