mjeno

mjeno (hornjoserbšćina)

substantiw, n

kazus	singular	dual	plural
nominatiw	mjeno	mjenje	mjena
genitiw	mjena	mjenow	mjenow
datiw	mjenu	mjenomaj	mjenam
akuzatiw	mjeno	mjenje	mjena
instrumental	z(e) mjenom	z(e) mjenomaj	z(e) mjenami
lokatiw	po mjenje	po mjenomaj	po mjenach

Ortografija

Dźělenje słowow: mje·no

Wurjekowanje

IPA: [ˈmʲɛnɔ]

Semantika

Pochad:

[1] Přez prasłowjanske *jьmę (mjeno), wot indoeuropskeho *h₁nḗh₃mn̥ (mjeno). Přirunaj z čěskim jméno, pólskim imię, miano, ruskim имя [imja] abo bołharskim име [ime]

Synonymy:

[1] imje, mje

Hyponymy:

[1] swójbne mjeno

Kolokacije:

[1] we mjenje (w kralowym mjenje), po mjenje, z mjenom (čłowjek z mjenom Pětr)

Rěčne wobroty:

čeje dobre mjeno wopancać, kóžda rěč dyrbi swoje mjeno měć

Wotwodźene wopřijeća:

so mjenować, po-, z- mjenować, z- mjenowar, mjeniny, bjezmjenitosć, přemjenowanje, božemje, mjenko, mjeńčko, mjenisko, mjenaty, mjenowy, bjezmjenity

Přełožki

Zapadosłowjanske

čěski: [1] jméno (cs) n pólski: [1] imię, miano (pl) n

słowakski: [1] meno (sk) n delnjoserbski: [1] mě  n

Wšitke

čěski: [1] jméno (cs) n słowakski: [1] meno (sk) n pólski: [1] imię, miano (pl) n

jendźelski: [1] name (en) němski: [1] Name (de) m delnjoserbski: [1] mě  n