K wobsahej skočić

mjeno

z Wikisłownika
kazus singular dual plural
nominatiw mjeno mjenje mjena
genitiw mjena mjenow mjenow
datiw mjenu mjenomaj mjenam
akuzatiw mjeno mjenje mjena
instrumental z(e) mjenom z(e) mjenomaj z(e) mjenami
lokatiw po mjenje po mjenomaj po mjenach

Ortografija

Dźělenje słowow: mje·no

Wurjekowanje

IPA: [ˈmʲɛnɔ]

Semantika

Pochad:

[1] Přez prasłowjanske *jьmę (mjeno), wot indoeuropskeho *h₁nḗh₃mn̥ (mjeno). Přirunaj z čěskim jméno, pólskim imię, miano, ruskim имя [imja] abo bołharskim име [ime]

Synonymy:

[1] imje, mje

Hyponymy:

[1] swójbne mjeno

Kolokacije:

[1] we mjenje (w kralowym mjenje), po mjenje, z mjenom (čłowjek z mjenom Pětr)

Rěčne wobroty:

čeje dobre mjeno wopancać[1], kóžda rěč dyrbi swoje mjeno měć[1]

Wotwodźene wopřijeća:

so mjenować, po-, z- mjenować, z- mjenowar, mjeniny, bjezmjenitosć, přemjenowanje, božemje, mjenko, mjeńčko, mjenisko, mjenaty, mjenowy, bjezmjenity

Přełožki

[wobdźěłać]
Zapadosłowjanske
[wobdźěłać]
Wšitke
[wobdźěłać]

Nóžki

[wobdźěłać]
  1. 1,0 1,1 Rězak F.: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče = Deutsch-wendisches encyklopädisches Wörterbuch der oberlausitzer Sprache. Bautzen: Donnerhak, 1920. Strona 691, hesło Name(n). Přistupne online