mjeno
Napohlad
mjeno (hornjoserbšćina)
[wobdźěłać]substantiw, n
[wobdźěłać]kazus | singular | dual | plural |
---|---|---|---|
nominatiw | mjeno | mjenje | mjena |
genitiw | mjena | mjenow | mjenow |
datiw | mjenu | mjenomaj | mjenam |
akuzatiw | mjeno | mjenje | mjena |
instrumental | z(e) mjenom | z(e) mjenomaj | z(e) mjenami |
lokatiw | po mjenje | po mjenomaj | po mjenach |
Ortografija
Dźělenje słowow:
mje·no
Wurjekowanje
- IPA: [ˈmʲɛnɔ]
Semantika
Pochad:
- [1] Přez prasłowjanske *jьmę (mjeno), wot indoeuropskeho *h₁nḗh₃mn̥ (mjeno). Přirunaj z čěskim jméno, pólskim imię, miano, ruskim имя [imja] abo bołharskim име [ime]
Synonymy:
- [1] imje, mje
Hyponymy:
- [1] swójbne mjeno
Kolokacije:
- [1] we mjenje (w kralowym mjenje), po mjenje, z mjenom (čłowjek z mjenom Pětr)
Rěčne wobroty:
- čeje dobre mjeno wopancać[1], kóžda rěč dyrbi swoje mjeno měć[1]
Wotwodźene wopřijeća:
- so mjenować, po-, z- mjenować, z- mjenowar, mjeniny, bjezmjenitosć, přemjenowanje, božemje, mjenko, mjeńčko, mjenisko, mjenaty, mjenowy, bjezmjenity
Přełožki
[wobdźěłać]Zapadosłowjanske
[wobdźěłać]
|
|
Wšitke
[wobdźěłać]
|
Nóžki
[wobdźěłać]- ↑ 1,0 1,1 Rězak F.: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče = Deutsch-wendisches encyklopädisches Wörterbuch der oberlausitzer Sprache. Bautzen: Donnerhak, 1920. Strona 691, hesło Name(n). Přistupne online