dowučitać

dowučitać

dowučitać (hornjoserbšćina)

werb

wosoba	singular	dual	plural
1.	dowučitam	dowučitamoj	dowučitamy
2.	dowučitaš	dowučitatej (-taj)	dowučitaće
3.	dowučita	dowučitatej (-taj)	dowučitaja (dowučitaju)

aspekt	p
transgresiw	dowučitajo, dowučitajcy, dowučitawši
prezensowy particip	dowučitacy
preteritowy particip	dowučitany
ł-forma	dowučitał, dowučitała, dowučitało, dual: dowučitałoj, plural: dowučitali (dowučitałe)
werbalny substantiw	dowučitanje

preteritum
wosoba	singular	dual	plural
1.	dowučitach	dowučitachmoj	dowučitachmy
2.	dowučita	dowučitaštej	dowučitašće
3.	dowučita	dowučitaštej	dowučitachu

imperatiw
wosoba	singular	dual	plural
1.	---	dowučitajmoj	dowučitajmy
2.	dowučitaj	dowučitajtej	dowučitajće
3.	dowučitaj, njech dowučita	dowučitajtej	njech dowučitaja (dowučitaju)

Ortografija

Dźělenje słowow: do-wu-či-tać

Semantika

Woznamy:

[1] dospołnje abo z wěstosću wučitać

Synonymy:

[1] wučitać

Přikłady:

[1] Poslednju sadu njemóžu špatneho pisanja dla dowučitać. (Malink)

Přełožki

francoski: déchiffrer (en), lire (fr) jendźelski: decipher (en) němski: entziffern (de)