zwotlětować
zwotlětować
zwotlětować(hornjoserbšćina)
[wobdźěłać]| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | zwotlětuju | zwotlětujemoj | zwotlětujemy |
| 2. | zwotlětuješ | zwotlětujetej (-taj) | zwotlětujeće |
| 3. | zwotlětuje | zwotlětujetej (-taj) | zwotlětuja (zwotlětuju) |
| aspekt | p | ||
| transgresiw | zwotlětujo, zwotlětujcy, zwotlětowawši | ||
| prezensowy particip | zwotlětowacy | ||
| preteritowy particip | zwotlětowany | ||
| ł-forma | zwotlětował, zwotlětowała, zwotlětowało, dual: zwotlětowałoj, plural: zwotlětowali (zwotlětowałe) | ||
| werbalny substantiw | zwotlětowanje | ||
| preteritum | |||
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | zwotlětowach | zwotlětowachmoj | zwotlětowachmy |
| 2. | zwotlětowa | zwotlětowaštej | zwotlětowašće |
| 3. | zwotlětowa | zwotlětowaštej | zwotlětowachu |
| imperatiw | |||
| wosoba | singular | dual | plural |
|---|---|---|---|
| 1. | --- | zwotlětujmoj | zwotlětujmy |
| 2. | zwotlětuj | zwotlětujtej (-taj) | zwotlětujće |
| 3. | zwotlětuj, njech zwotlětuje | zwotlětujtej (-taj) | njech zwotlětuja (zwotlětuju) |
Ortografija
Dźělenje słowow:
zwot-lě-to-wać
Wurjekowanje
- IPA: zu̯ɔtlʲɪtou̯aʧ
Semantika
Woznamy:
- [1] 'Kedźbu! Tute hesło je zarodk. Wone bu awtomatisce z tekstoweho korpusa generowane a njebu hišće kontrolowane. Tež ortografija móže być zestarjena.
Dalše wujasnjenja:
- Imperfektiwne zwotlětowaše je 0x dokładźene, zwotlětowa (móže tež něšto druhe być) 0x.
Přikłady:
- [1] Z wulkimi husańcami pak ničo započeć njemóža, dokełž te wokoło so pjeru, zo mrowje zwotlětuja; a na čumpatej kolebatej hałužce so husańca ze šěsnaćemi nohami dźerži, mrowja pak ze šesćimi, tuž so lochko z njeje sunje. (Šěca)
- Za hunami šěsnaće blid pomałku zwotlětuje. (Protyka 2001)